วัดโพธาราม ต้ังอยู่ เลขที่119 หมู่ที่ 2 ตำบศรีถ้อย อำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา เริ่มก่อสร้างเมื่อปี พ.ศ. 2348 ได้รับพระราชทานวิสุคามสีมา เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2482 ซึ่งเป็นวัดที่มีความสำคัญของอำเภอแม่ใจอีกวัดหนึ่ง จากคำบอกเล่าต่อ ๆ กันมาตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน ดังนี้
ในปีพุทธศักราช 2346 โดยการนำของพ่อแสนปัญญา พ่อแก้วตุ้ย พ่อเถ้างอ พ่อน้อยโปทา และพ่อหนานนาระทะ ได้พาครอบครัวจำนวน 5 ครอบครัวจากเขลางค์นคร (ลำปาง) มาเสาะแสวงหาแหล่งที่ทำมาหากินที่อุดมสมบูรณ์ เพื่อสร้างบ้านแปลงเมืองใหม่ มาพบลำน้ำแม่ใจไหลตลอดปี จึงยึดฝั่งแม่น้ำแม่ใจเป็นที่ทำมาหากินประกอบอาชีพทางด้านเกษตรกรรม เมื่อก่อสร้างบ้านเรือนแล้วมีชาวบ้านที่ทราบว่าในท้องที่นี้มีความอุดมสมบูรณ์มาก จึงพากัยอพยพติดตามมาอีกหลายครอบครัวตั้งเป็นหมู่บ้านขึ้นตามชื่อของลำน้ำแม่ใจ คือ "บ้านแม่ใจ"
ในปีพุทธศักราช 2348 ได้เริ่มก่อสร้างวัดขึ้นทางด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้าน และลำน้ำแม่ใจ โดยทางทิศตะวันออกของวัดจะมีหนองน้ำธรรมชาติ ในตอนเช้าแสงของดวงอาทิตย์จะส่องแสงมากระทบลำน้้ำ สายน้ำจะเป็นประกายส่องกระทบกับพระพักต์ของพระพุทธรูปอย่างสวยงาม หนองน้ำดังกล่าวชื่อว่า "หนองขวาง" ปัจจุบันคือ หนองเล็งทราย จึงตั้งชื่อวัดว่า "วัดแม่ใจ" ต่อมาเมื่อมีผู้คนมากขึ้น วัดจึงต้องมีการก่อสร้างให้ใหญ่ และกว้างขวางขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะพระพุทธรูปซึ่งเป็นพระประธานในวิหาร ได้ไปหาช่างปั้นจากจังหวัดเชียงใหม่ และช่างที่อำเภอดอยสะเก็ดมาปั้นในปีพุทธศักราช 2380 เป็นพระพุทธรูปปางมารวิชัยที่มีลักษณะสวยงามมาก ใครเดินผ่านวัดอดใจที่จะเหลียวและหยุดดูไม่ได้ จนในที่สุดชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า "วัดนางเหลียว" มีเรื่องเล่าว่า ผู้หญิงสาวมักจะนำเอา เมี่ยง บุหรี่ มาถวายพระพุทธรูปนี้เป็นประจำ เพื่อที่จะให้ตนมีความสวยงามเหมือนพระพุทธรูป เวลามีคนเห็นจะได้เหลียวมอง เมื่อสร้างวัดเสร็จแล้ว คณะศรัทธาต่างชื่นชมช่วยกันทนุบำรุงจนเจริญรุ่งเรืองสืบมา
ต่อมาในปีพุทธศักราช 2453 มีเหตุการณ์ที่สร้างความเศร้าสลด วิปโยคให้กับชาวบ้านวัดนางเหลียวเป็นอย่างที่สุดคือ ตอนกลางคืนเวลาประมาณเที่ยงคืนของวันขึ้น 8 ค่ำ เดือน 6 เหนือ (เดือน 4 ใต้) ได้เกิดไฟไหม้พระวิหาร สร้างความตื่นตระหนกให้กับชาวบ้านและพระสงฆ์สามเณรอย่างถ้วนทั่ว ชาวบ้านได้ช่วยกันดับไฟอย่างโกลาหล เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้คณะศรัทธาเกิดความทุกข์ระทมใจ รู้สึกเสียดายสิ่งที่ตนเคารพ ทำให้วัดที่เคยสร้างความสงบสุข สร้างความสมัครสมานสามัคคี เป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้านหายไป วัดจึงเป็นวัดที่ขาดคนเหลียวแล พระพุทะรูปต้องตากฝนตากน้ำค้าง ตากแดด เป็นภาพที่สุดแสนจะเวทนา ชาวบ้านจึงช่วยกันเก็บซากปูนซากไม้ที่ไฟไหม้ออกแล้วทำลังคาชั่วคราวให้กับพระพุทธรูปที่ยังเหลืออยู่
ในปี พ.ศ. 2470 พ่อหนานใจ วรรณจักร ซึ่งเป็นบุคคลที่คุ้ยเคยกับพระครูบาศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนาของจังหวัดเชียงใหม่ ได้ไปนิมนต์ครูบาศรีวิชัยมาโปรดศรัทธาชาวศรีถ้อย และรวบรวมจิตใจให้ช่วยกันสร้างวิหารหลังใหม่ขึ้น โดยมีพ่อหนานใจเป็นสล่า (ช่าง) ในการก่อสร้าง และมีพระอธการอินต๊ะปัญโญ ปญฺญาวโร (พ่อหนานปัญญา คำบุญเรือง) เป็นเจ้าอาวาส ทำหการก่อสร้างอยู่หลายปีกว่าจะสำเร็จ วัดโพธารามจึงเป็นสถานที่ที่สง่างามขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อสร้างวิหารเสร็จเรียบร้ยแล้วได้เปลี่ยนชื่อวัดเป็น "วัดแม่ใจศรีถ้อย" ที่เพิ่มเติมคำว่าศรีถ้อยต่อท้าย เนื่องมาจาก หน้าวัดมีต้นศรี (โพธิ์) ปลูกเป็นแถวเรียงกันจำนวนมากหลายต้น และหมู่บ้านก็ชื่อว่า "บ้านศรีถ้อย" และเปลี่ยนเป็น "วัดโพธาราม"
ต่อมาในปี พ.ศ. 2517 ได้ทำการก่อสร้างวิหารวิหารหลังใหม่ขึ้นเพราะวิหารหลังเก่าก่อสร้างไว้เดิมชำรุดทรุดโทรมยากแก่การบูรณะซ่อมแซมและยังมีการปรับปรุงซ่อมแซมวิหารอีกหลายครั้ง
ปัจจุบันวัดโพธารามเป็นวัดที่ตั้งของโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญ และแผนกธรรมบาลี เป็นที่ตั้งของศูนย์พระพุทธศาสนาวัดอาทิตย์ เป็นที่ตั้งห้องสมุดประชาชนอำเภอแม่ใจ เป็นที่ตั้งชมรมผู้สูงอายุอำเภอแม่ใจ เป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดโพธาราม เป็นที่ตั้งของศูนย์บูรณาการวัฒนธรรมไทยสายใยชุมชนวัดโพธาราม เป็นอุทยานการศึกษา และหน่วยอบรมประชาชนประจำตำบล เป็นศุนย์รวมที่ให้การสนับสนุนการดำเนินงานของทั้งหน่วยงานของรัฐและเอกชน ทั้งในด้านสงเคราะห์และสาธารณประโยชน์ โดยที่ดินของวัดมีเนื้อที่ 15 ไร่ 2 งาน 40 ตารางวา เจ้าอาวาสรูปปัจจุบัน คือ พระโสภณพัฒโนดม เป็นพระนักอนุรักษ์และนักพัฒนา และเป็นรองเจ้าคณะจังหวัดพะเยา