เผ่าไทลาว (ไทยอีสาน) นิยมผ้าฝ้ายมาแต่เดิม และพัฒนาผ้าฝ้ายเป็นการทอผ้ามัดหมี่ลวดลายต่าง ๆ แหล่งผ้าฝ้ายที่มีมานานแล้วคือกลุ่มบ้านวาใหญ่ อำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร ซึ่งมีชื่อเสียงในการทอผ้าย้อมสีธรรมชาติจากเปลือกไม้ ใบไม้ แก่นไม้

ผ้าซิ่นแขนกระบอกฝ้ายย้อมคราม หรือมัดหมี่ เป็นที่นิยมของชนเผ่าไทลาว กลุ่มที่แต่งกายแบบดั้งเดิมจริง ๆ นิยมแต่งด้วยผ้าย้อมครามทั้งเสื้อและผ้าซิ่น แต่ไม่สวยเด่นเท่าผ้ามัดหมี่ เพราะมีสีดำเมื่อทั้งตัว การพัฒนาการของการทอผ้ามัดหมี่ ทำให้ไทลาวในปัจจุบันสามารถทอผ้าลายหมี่คั่นหลายสี เช่น สีเหลือง และนิยมสีฉูดฉาด นอกจากนี้ชาวเผ่าไทลาวยังนิยมทอผ้าห่ม ผาจ่องลวดลายสวยงาม ซึ่งสามารถปรับแต่งมาเป็นผ้าสไบโชว์ลวดลายของผ้าประกอบเสื้อผ้า ได้เป็นอย่างดี เครื่องประดับของชาวเผ่าไทลาวนิยมเครื่องเงินช่วยเดียวกับกลุ่มอื่นๆ

ผ้าซิ่น ในขณะที่เอกลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ กลุ่มผู้ไท กลุ่มย้อ กลุ่มกะเลิง แต่เดิมนิยมผ้าซิ่นมีเชิงในตัวที่เรียกว่า ซิ่นตีนเต๊าะ แต่เผ่านี้กลับนิยมซิ่นไม่มีเชิงทั้งที่เป็นผ้าเข็น (ทอ) และผ้ามัดหมี่ฝ้าย หรือ ไหม

เสื้อ แบบเสื้อของชนเผ่าไทลาว แม้เสื้อจะเป็นเสื้อย้อมสีน้ำเงินแก่แบบเสื้อคล้ายกับชนเผ่าอื่น ๆ แต่เนื่องจากเป็นชนเผ่าอื่น ๆ แต่เนื่องจากเป็นชนเผ่าที่กระจายอยู่ในที่ต่าง ๆ และรับเอาวัฒนธรรมจากภาคกลางได้รวดเร็วจึงทำให้เผ่าไทลาวมีแบบเสื้อแตกต่างไปจากชนเผ่าอื่น ๆ เช่น เสื้อแขนกระบอก คือทอจากผ้าแพรตกแต่งให้มีจีบมีระบาย สวมสร้อยที่เป็นรัตนชาติ เช่น มุก

มากกว่าการสวมสร้อยเงินสอดชายเสื้อในซิ่นหมี่ไหม คาดด้วยเข็มขัดเงิน จุดเด่นอีกประการหนึ่งของชนเผ่าไทลาว คือการนิยมผ้าขะม้าทั้งชายและหญิง ผ้าขะม้า (ขาวม้า) ที่งดงามคือผ้าใส่ปลาไหล มีสีเขียว-แดง-เหลือง ตามแนวยาวไม่ใช่เป็นผ้าคล้องคอ ผ้าสไบของสตรีในการส่งเสริมแต่งกายให้งดงามขึ้น