เดิมเคยเป็นวัดร้าง จนปี พ.ศ.2428 จึงมีพระสงฆ์จากวัดเสาธงทองเข้ามาอยู่จำพรรษาและฟื้นฟูวัด ภายในพื้นที่วัดเคยมีเจดีย์อยู่หลายองค์ แต่ถูกขุดรื้อทำลายจนปัจจุบันเหลือเพียง 1 องค์ เป็นเจดีย์แปดเหลี่ยมศิลปกรรมสมัยอยุธยาตอนต้นที่มีความสำคัญมากทั้งทางด้านศิลปกรรมและอายุสมัย ขนาดฐานกว้างด้านละ 4.20 เมตร สูงประมาณ 7.30 เมตร จัดเป็นเจดีย์ขนาดเล็ก มีชุดฐานบัวแปดเหลี่ยมซ้อนกัน 3 ชั้น รองรับเรือนธาตุซึ่งมีซุ้มจรนำอยู่ 8 ซุ้ม(ด้าน) ภายในซุ้มประดิษฐานพระพุทธรูปปูนปั้นปางลีลาสลับกับปางถวายเนตร เหนือซุ้มเป็นชุดบัวหน้ากระดาน 2 ชั้น รองรับองค์ระฆังเรียวเล็ก ต่อด้วยยอดบัวกลุ่มไม่มีบัลลังก์คั่น ส่วนยอดหักหายไป พระพุทธรูปปูนปั้นที่ประดับในซุ้มจรนำมีพุทธลักษณะอ่อนช้อยงดงามมาก แสดงถึงอิทธิพลศิลปกรรมสุโขทัยที่แผ่ลงมายังบริเวณนี้ เทียบเคียงรูปแบบศิลปะได้กับลวดลายปูนปั้นที่ประดับที่พระปรางค์วัดราชบูรณะ และวัดหน้าพระธาตุ (ชัยนาท) กำหนดอายุเจดีย์องค์นี้อยู่ในพุทธศตวรรษที่ 20