เกี่ยว เป็นคำเรียกในภาษาถิ่นของทางภาคอีสาน ภาษากลางเรียกว่า เคียว มีหลายแบบ เช่น เคียวกระสา เคียวกระยาง เคียวงู ทำจากโลหะมีด้ามจับปลายโค้งงอเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ใช้เป็นเครื่องมือสำหรับเกี่ยวข้าว เกี่ยวถั่ว และเกี่ยวหญ้าต่าง ๆ แต่จุดประสงค์หลักคือใช้เกี่ยวรวงข้าว เมื่อชาวนาปักดำต้นกล้าจนกระทั่งออกรวงและเมล็ดแก่จัดรวงข้าวเหลือไปทั่วทุ่งนาแล้ว จะใช้ท่อนไผ่ยาวๆ นวดข้าวให้ล้มไปทิศทางเดียวกัน จะได้ใช้เคียวเกี่ยวข้าวได้สะดวก เกี่ยว อายุ 50 ปีบริจาคโดยชาวบ้านสว่างเพื่อจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดสว่างพิมพ์ธรรม หมู่ 2 บ้านสว่าง ตำบลสว่าง อำเภอสว่างวีระวงศ์ อุบลราชธานี ปัจจุบันการใช้เกี่ยวหรือเคียวนี้ก็ยังมีให้เห็นทั่วไป แต่ก็มีเครื่องมือสมัยใหม่เข้ามาทดแทนในหลายท้องที่ โดยเฉพาะเจ้าของนาที่มีนาขนาดใหญ่ ก็มักจะใช้รถเกี่ยวข้าว ซึ่งพัฒนาขึ้นจนสามารถสีออกมาเป็นเมล็ดข้าวได้ แต่ผู้ที่มีผืนนาไม่มากนัก และยังพอรวมกันมาช่วยสีข้าวได้ ก็ยังคงใช้เคียวหรือเกี่ยวนี้เหมือนที่ผ่านมา ซึ่งช่วยประหยัดในเรื่องของค่าใช้จ่ายได้ค่อนข้างมาก