วัดสุปัฏนารามวรวิหาร ตั้งอยู่บริเวณริมฝั่งแม่น้ำมูลที่ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี เป็นพระอารามหลวงชั้นตรีชนิดวรวิหาร สร้างขึ้นในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) ด้วยพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ โดยมีพระราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้คณะกรรมการเมืองอุบลราชาธานี ซึ่งมีพระพรหมราชวงศา (กุทอง) เจ้าเมืองอุบลราชธานีเป็นประธานเลือกพื้นที่สร้างวัด โดยเริ่มลงมือปรับพื้นที่เมื่อ พ.ศ.2393 แล้วเสร็จในปีพ.ศ.2396และประกาศจัดตั้งเป็นวัดปีเดียวกัน วัดสุปัฏนารามวรวิหาร ได้รับพระราชทานนามจากพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ว่าวัดสุปัฏนารามวรวิหาร เรียกโดยทั่วไปว่าวัดสุปัฏน์ หมายถึงวัดที่มีที่ตั้งเหมาะสมเป็นท่าเรือที่ดี สถานที่เงียบสงบ เหมาะแก่การบำเพ็ญศาสนกิจ ส่วนอีกความหมายหนึ่งหมายถึง สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ เปรียบดังท่าเรือที่ให้มวลมนุษย์ข้ามพ้นการเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในโลกมนุษย์ วัดสุปัฏนารามวรวิหารเป็นวัดธรรมยุตินิกายแห่งแรกของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภายในวัดประดิษฐานพระพุทธรูปที่สำคัญ 2 องค์ ได้แก่ พระสัพพัญญูเจ้า และพระแก้วขาวเพชรน้ำค้าง รวมทั้งพระอุโบสถที่เก่าแก่และสวยงามผสมผสานสถาปัตยกรรม 3 ชนชาติคือ มีหลังคาศิลปะแบบไทย ส่วนกลางของตัวพระอุโบสถศิลปะแบบเยอรมัน และ ส่วนฐานพระอุโบสถแบบขอมโบราณ หลังจากนั้นได้มีการบูรณะอุโบสถหลายครั้งเนื่องจากการชำรุดทรุดโทรม และเมื่อพระครูวิมลอุปลารักษ์ รักษาการเจ้าอาวาสได้บูรณะอาคารพระอุโบสถ ได้รับรางวัลอนุรักษ์ดีเด่น ประจำปี พ.ศ.2540 จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี เนื่องในนิทรรศการสถาปนิก 40