(๒๙๑) ๏ ดูเดียวเปลี่ยวอกอ้าง ว้างเอย คิดใคร่ได้คนเคย คู่ชี้ คลอเคล้าเฟ่าชื่นเชย ชมนก หกแฮ ถามไถ่ได้กระจู้กระจี้ กระแจะแต้มแก้มหอมฯ (ราชสีห์เทียมรถ) (๒๙๒) ๏ ยนโศกยามเศร้ายิ่ง ทรวงเยน คิดสุดขัดแสนเขน โศกไข้ หวนหนาวหากนึกเหน หน้าแห่ง น้องแฮ ดวงจิตเด็จจากได้ จึ่งดิ้นจำโดยฯ (๒๙๓) ๏ เสลาสลอดสลับสล้าง สลัดได สอึกสอะสอมสไอ สอาดสอ้าน มแฝ่มฟาบมเฟืองมไฟ มแฟบมฝ่อ พ่อเอย ตขบตขาบตเคียนตคร้าน ตคร้อตไคร้ตเคราตครองฯ (๒๙๔) ๏ ถึงธารบ้านเกรี่ยงร้าง กลางดง ไร่ฟ่ายหมายมั่นคง คิดค้าง รอนรอนอ่อนอัศดง แดดพยับ ลับเอย ภักผ่อนนอนเรือนห้าง ก่อให้ไฟโพลงฯ (๒๙๕) ๏ เหล่าลูกถูกส้มทับ พลับจีน หักฮ่างต่างหัดปีน คล่องแขล้ว เหนื่อยนอนอ่อนมือตีน ต่างรงับ หลับเอย ดึกดื่นฟื้นฟังแหว้ว วิเวกวิ้วหวีวโหวยฯ สุนทรภู่แต่งนิราศสุพรรณขึ้นในราวปี พ.ศ.๒๓๗๔ ในระหว่างที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดสระเกศ และเดินทางไปเมืองสุพรรณโดยทางเรือ วัตถุประสงค์ในการเดินทางคือเพื่อหาแร่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถนำมาแปรธาตุชนิดอื่นได้ ซึ่งเรียกกันว่า "เล่นแร่แปรธาตุ" นิราศสุพรรณนี้เป็นเพียงร้อยกรองเรื่องเดียวของท่านที่แต่งเป็นโคลง ทำนองจะลบคำสบประมาทว่าท่านแต่งได้แต่เพียงกลอน ในนิราศเรื่องนี้ เราจะพบท่านสุนทรภู่แต่งโคลงกลบทไว้หลายต่อหลายรูปแบบ และโคลงที่มีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย นอกจากนี้ยังพบว่า ท่านสุนทรภู่ใช้คำเอกโทษ โทโทษ เปลืองที่สุด ด้วยหมายจะคงความหมายดังที่ต้องการ ส่วนการรักษารูปโคลงเป็นเพียงเรื่องรอง ทำให้ได้รสชาติในการอ่านโคลงไปอีกแบบหนึ่ง เพราะต้องเดาด้วยว่าท่านต้องการจะเขียนคำว่าอะไร