ไม้เกี๊ยะ เป็นไม้ที่ใช้จุดฟืน มากจากต้นเกี๊ยะ หรือเรียกว่า เกี๊ยะเปลือกแดง (ภาคเหนือ), เกี๊ยะเปลือกบาง (เชียงใหม่), จ๋วง (ภาคเหนือ, ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ), เชี้ยงบั้ง (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน), แปก (เงี้ยว-แม่ฮ่องสอน-เพชรบูรณ์), สนเขา สนสามใบ (ภาคกลาง)

ไม้เกี๊ยะ เป็นไม้ยืนต้นสูง 10–30 เมตร ลำต้นเปลาตรง เรือนยอดเป็นพุ่มกลม เปลือกสีน้ำตาลอมชมพูอ่อนล่อนเป็นสะเก็ด มียางสีเหลืองซึมออกมาตามรอยแตก ใบเป็นใบเดี่ยว ติดกันเป็นกลุ่มละ 3 ใบ ออกเป็นกระจุกเวียนสลับถี่ตามปลายกิ่ง ออกดอกเป็นช่อ แยกเพศ ช่อดอกเพศผู้สีเหลือง ติดกันเป็นกลุ่มใกล้ปลายกิ่ง ออกดอกช่วงเดือนพฤศจิกายน-มีนาคม ผลออกรวมกันเป็นกลุ่มเรียกว่า Cone (โคน) รูปไข่ สีน้ำตาล มีเมล็ดจำนวนมาก

ไม้เกี๊ยะ เป็นวัสดุที่ชาวบ้านนิยมใช้ในการจุดฟืน ซึ่งหาได้ง่ายในท้องถิ่น ในอดีต ที่ชาวบ้านยังมีวิถีชีวิตเรียบง่าย นิยมใช้ฟืนในการทำอาหาร จึงใช้ไม้เกี๊ย ซึ่งเป็นไม้สนที่ติดไฟง่ายมาจุดฟืน แต่ปัจจุบัน เริ่มหายาก และวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป ชาวบ้านนิยมใช้ แก๊ซ ในการทำอาหาร ไม้เกี๊ยะจึงไม่ได้รับการนิยมมากเหมือนเดิม แต่สำหรับอำเภอเชียงกลางนั้น ยังหาซื้อไม้เกี๊ยะได้ในตลาดสบกอน ราคาไม่แพง ท่อนละ ๑๐ - ๒๐ บาท