ประวัติวัดเกียรติแก้วสามัคคี

          วัดเกียรติแก้วสามัคคี ตั้งอยู่บ้านเลขที่ 1 บ้านตะเคียนเหนือ หมู่ที่ 12 ตำบลศรีแก้ว อำเภอศรีรัตนะ จังหวัดศรีสะเกษ  เป็นวัดในสังกัด “คณะมหานิกาย”อยู่ในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 10 สังกัด          คณะสงฆ์หนตะวันออก  ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ 12 ไร่  36 ตารางวา  โฉนดที่ดินเลขที่ 3059 มีอาณาเขต          ของวัดดังนี้

               ทิศเหนือ               จดหมู่บ้านตะเคียนเหนือ  หมู่ที่  12

               ทิศใต้                    จดโรงเรียนบ้านศรีแก้ว และหมู่บ้านตะเคียนใต้  หมู่ที่ 2

               ทิศตะวันออก        จดหมู่บ้านเหล็ก  หมู่ที่ 10

               ทิศตะวันตก           จดหมู่บ้านตะเคียนเหนือ  หมู่ที่ 12

          วัดเกียรติแก้วสามัคคี  ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน  ได้รับการอุปภัมภ์บำรุงจากพุทธศาสนิกชน 3 หมู่บ้าน  คือ หมู่บ้านตะเคียนใต้  หมู่ที่ 2 (รวมคุ้มโนนคำแก้ว) หมู่บ้านเหล็ก หมู่ที่ 10 และหมู่บ้านตะเคียนเหนือ  หมู่ที่ 12 เป็นอย่างดีเสมอมา

          วัดเกียรติแก้วสามัคคี  ตำบลศรีแก้ว  อำเภอศรีรัตนะ  จังหวัดศรีสะเกษ  ไม่มีใครทราบได้เลยว่าสร้างขึ้นมาเมื่อปีใด  แต่สืบทราบจากสมุดบันทึกของพระครูรัตนภูมิพิจารณ์ (ชัด วรญาณโณ) อดีต         เจ้าคณะตำบลศรีแก้ว  เขียนไว้วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2509  ความว่า...

           “เริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2467  เป็นต้นมา  โดยมีตระกูล  3  พี่น้องแห่งบ้านตะเคียน  หมู่ที่ 2 ได้พากันออกบวชในพระพุทธศาสนาแล้วพากันแยกย้ายไปหาศึกษาเล่าเรียนพระปริยัติธรรมในที่อื่น ๆ บ้าง            ที่วัดกลางห้วยเหนือ อำเภอขุขันธ์บ้าง  ต่อมาเมื่อได้ความรู้บ้างพอสมควรแล้ว ต่างคนต่างท่านก็คิดอยากจะกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนของตน  ทั้งนี้เพื่อจะได้ช่วยส่งเสริมสนับสนุนการก่อสร้างถาวรวัตถุในด้านพระพุทธศาสนา ให้เจริญรุ่งเรืองถาวรสืบไป ซึ่งในขณะนั้นก็มีวัดอยู่ 2 วัด เช่นกัน คือวัดศรีแก้ว         (วัดศรีโพธิญาณบ้านสระแก้วมะโนมุข)  และวัดบ้านตะเคียน (วัดจำปาแดงมะโนมุข)  

          เมื่อท่านทั้ง 3 พี่น้องกลับมาจากการศึกษาด้วยกันแล้ว  ก็มาพำนักที่วัดบ้านตะเคียนก่อน ต่อมาเมื่ออยู่ไปอยู่มาก็คิดเห็นว่า  คงจะไม่มั่นคงและถาวรสืบไป  จึงพอดีกับทางวัดศรีแก้วเรานี้  ซึ่งมีท่านพระอาจารย์ดอน เป็นเจ้าอาวาสอยู่ก่อนแล้ว  แต่ท่านก็คิดจะขอลาสิกขาบทเสียแล้ว  ก็มีท่านอดีตกำนันน้อม หาญสิงห์  ซึ่งเมื่อก่อนนี้ก็เป็นครูใหญ่สอนโรงเรียนประชาบาล ประจำตำบลศรีแก้ว ณ ศาลา     การเปรียญหลังเก่าของวัดศรีแก้วเรานี้ด้วย  มองเห็นต่อไปว่า  เมื่อท่านพระอาจารย์ดอน  สึกเสียแล้ว       ก็จะไม่มีพระอยู่ครอบครองวัดศรีแก้วเรานี้ต่อไป  นายน้อม  หาญสิงห์  ครูใหญ่โรงเรียนประชาบาล     ศรีแก้ว  จึงได้ปรึกษาประชุมชาวบ้านทางศรีแก้วนี้  พากันไปขออาราธนานิมนต์ท่าน 3 ตระกูลพี่น้อง  ที่อยู่ทางวัดบ้านตะเคียนนั้น มาอยู่ครอบครองการก่อสร้างทางวัดศรีแก้วเรานี้สืบต่อไป  เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว   ท่าน  3   พี่น้อง ก็เลยเห็นดีเห็นชอบตามนั้นด้วย  เพราะท่านถือว่ามีหลักฐานมั่นคงดีแล้ว  คือ พระอุโบสถหรือโบสถ์เป็นสำคัญ  ดังนั้น  ท่าน 3 พี่น้อง จึงได้ตกลงปลงใจพากันรับการนิมนต์จากคณะญาติโยมทางบ้านศรีแก้ว แล้วพากันอพยพมาอยู่ที่วัดศรีแก้วเรานี้ ตั้งแต่เมื่อปี พ.ศ. 2467 เป็นต้นมา  เมื่อทั้ง 3 ท่าน ได้มาอยู่วัดศรีแก้วนี้แล้ว ท่านพระอาจารย์ดอน ผู้เป็นเจ้าอาวาสองค์เก่านั้น  ก็ขอลาสิกขาออกไปเสีย

          จึงเป็นอันว่า  3  ตระกูลพี่น้องแห่งบ้านตะเคียน คือ

          1.  ท่านพระอาจารย์พิมพ์  อินฺทปญฺโญ

          2.  ท่านพระอาจารย์แรม  อินฺทโชโต

          3.  ท่านพระอาจารย์ปริน  เตมิโย

          จากสมุดบันทึกของพระครูรัตนภูมิพิจารณ์ (ชัด  วรญาโณ)  อดีตเจ้าคณะตำบลศรีแก้ว  ทำให้สามารถสันนิษฐานได้ว่า...

          วัดเกียรติแก้วสามัคคีนี้  เกิดมาตั้งแต่ปีพุทธศักราช  2467  หรือก่อนหน้านั้นก็เป็นได้  มีชื่อเดิมว่า “วัดจำปาแดงมะโนมุข”หรือ “วัดบ้านตะเคียน”  เมื่อ  3  ตระกูลพี่น้องกลับมาจากการศึกษาเล่าเรียนจากวัดกลางห้วยเหนือ  อำเภอขุขันธ์  ก็มาพำนักที่วัดจำปาแดงมะโนมุข หรือวัดบ้านตะเคียน  จากนั้น ก็ได้รับนิมนต์จากชาววัดศรีแก้วไปจำพรรษา  ในปีพุทธศักราช  2467  ทำให้วัดจำปาแดงมะโนมุข หรือ วัดบ้านตะเคียน ต้องร้างไปเป็นเวลา 30 ปี  ด้วยสาเหตุที่พอสรุปได้ว่า

          1.  เกิดทุพภิกขภัยข้าวยากหมากแพง ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล

          2.  พุทธศาสนิกชนมีจำนวนน้อย  ไม่มีประชาชนผู้อยู่อาศัยในถิ่นแถบนี้  ซึ่งสมัยแต่ก่อนบริเวณที่ตั้งของวัดเกียรติแก้วสามัคคีนี้  ถือว่าเป็นป่าช้าเก่า  เป็นป่าที่น่ากลัว  เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนานาชนิด  ทำให้พระภิกษุสามเณรไม่มาพักจำพรรษานั่นเอง

          3.  ไม่มีพระภิกษุเป็นครูอาจารย์ผู้ทรงความรู้อยู่เป็นที่พึ่ง  จึงทำให้พระภิกษุ สามเณรที่บวชในสมัยแต่ก่อนนั้น  ต้องแสวงหาครูอาจารย์ผู้สอนธรรมนั่นเอง

          ในช่วงระยะเวลา  30 ปี แห่งการเป็นวัดร้างไม่มีพระภิกษุสามเณรผู้จำพรรษา วัดศรีแก้วเกิดความเข้มแข็งอย่างมาก    มีพระมหาเถระ   พระเถระหลายรูปพักจำพรรษาปฏิบัติธรรมที่วัดศรีแก้ว    เช่น           พระอาจารย์พิมพ์  อินฺทปญฺโญ  พระอาจารย์แรม  อินฺทโชโต  พระอาจารย์ปริน  เตมิโย  หลวงปู่ถวิน  สุวณฺณโชติ  พระอาจารย์เมา  สิริวุฑฺโฒ (พระครูสิริธรรมมงคล)  เป็นต้น  จึงเป็นเหตุให้พระมหาเถระในสมัยนั้น  เช่น หลวงปู่ถวิน  สุวณฺณโชติ  ได้ปฏิบัติตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าข้อที่ว่า “จรถภิกฺขเว  จาริกจรมาโน  พหุชนหิตาย  พหุชนสุขาย  โลกานุกมฺปาย  ภิกษุทั้งหลาย  เธอทั้งหลายจงจาริกเที่ยวไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่หมู่ชนเป็นอันมาก เพื่อความสุขแก่มหาชน เพื่ออนุเคราะห์แก่ชาวโลก”

          ปีพุทธศักราช  2497  หลวงปู่ถวิน  สุวณฺณโชติ   ได้เป็นผู้นำเบิกทาง  พาชาวบ้านรื้อถอน ถากถาง  ในบริเวณสถานที่วัดจำปาแดงมะโนมุข หรือวัดบ้านตะเคียน  โดยหลวงปู่จะมาพำนักพักปฏิบัติธรรมกรรมฐานเจริญสมาธิภาวนาเป็นครั้งคราว

          ปีพุทธศักราช 2497  ถือว่าเป็นความโชคดีพิเศษของวัดจำปาแดงมะโนมุข  หรือวัดบ้านตะเคียน    ซึ่งพระสมุห์ชัด  วรญาโณ  แห่งวัดศรีแก้ว  ในตำแหน่ง...ครูสอนพระปริยัติธรรมประจำสำนักศรีแก้ว  กรรมการตรวจประโยคนักธรรมชั้นตรี  เจ้าคณะตำบลศรีแก้ว,   ตูม,   สระเยาว์,   พระอุปัชฌาย์  กรรมการสงฆ์  อำเภอ  แผนกองค์การเผยแผ่อำเภอกันทรลักษณ์  ได้มาจำพรรษาและนำพัฒนาที่วัดจำปาแดงมะโนมุข หรือวัดบ้านตะเคียน  พร้อมกับเปลี่ยนชื่อวัดเสียใหม่ว่า “วัดเกียรติแก้วสามัคคี”     จึงทำให้วัดเกียรติแก้วสามัคคีมีประวัติศาสตร์ความเป็นมาที่สืบต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้