ประวัติวัดดอนกระเบื้องวัดดอนกระเบื้อง (วัดมอญ รามัญ) ตั้งอยู่เลขที่ ๑ หมู่ที่ ๔ ตำบลดอนกระเบื้อง อำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ที่ดินตั้งวัดมีเนื้อที่ ๗๓ ไร่ - งาน - ตารางวา วัดดอนกระเบื้อง สร้างเมื่อก่อน พ.ศ. ๒๓๕๘ ประกาศตั้งวัดเมื่อ พ.ศ. ๒๓๕๘ ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อ พ.ศ.๒๔๐๙ ประวัติความเป็นมาของวัดเกริ่นกล่าวเรื่องราวความเป็นมาของวัด คือ

ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้า จุฬาโลก พระมหากษัตริย์รัชกาลที่ ๑ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ พระองค์ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เจ้าพระยามอญทั้งสองคน ซึ่งมีนามว่า เจ้าพระยารามัญวงศ์ (พระยาบำเรอภักดี) กับเจ้าพระยามหาโยธา (พระยาเจ่ง) เข้าเฝ้า และทรงมีพระบรมราชานุญาตให้เจ้าพระยาทั้งสองกับบริวารชนที่อพยพมาจากประเทศพม่า ไดรับพระราชทานแหล่งที่ทำมาหาเลี้ยงชีพได้ตามอัธยาศัย พระยามอญทั้งสองคนที่กล่าวนามมาแล้วนั้น พร้อมกับหัวหน้าพระยามอญอีก ๕ คน ซึ่งอพยพมาจากประเทศพม่าในเวลาเดียวกัน รวมเป็นพระยามอญ ๗ คน พร้อมด้วยบริวารชน ล่องลอยแพลงมาตามแม่น้ำแม่กลอง ทั้งสองฝั่งริมแม่น้ำแม่กลองเป็นสถานที่พักอาศัยตั้งแต่อำเภอบ้านโป่ง อำเภอโพธาราม เป็นแหล่งทำมาหาเลี้ยงชีพของชาวมอญอพยพเหล่านั้น ชนชาวมอญเหล่านั้นได้เลือกภูมิประเทศอันเหมาะสมเป็นศูนย์กลางรวมชาวมอญได้ได้แห่งหนึ่งคือ “บ้านคงคารามปัจจุบันนี้”

การก่อเกิด-กำเนิดวัดดอนกระเบื้อง

หัวหน้ามอญผู้หนึ่งมีนามว่า “พระยานิโครธาราม”ได้กราบทูลเรื่องการสร้างวัดต่อเจ้าคณะหนใหญ่ แห่งวัดคงคาราม เพื่อเสริมศรัทธาของบรรดาชนชาวมอญที่มีจำนวนมาก จึงกราบทูลขออนุญาตจาก “เจ้าคณะใหญ่”ของวัดคงคาราม เพื่อจุดประสงค์ก่อสร้างวัดขึ้นอีกแห่งหนึ่ง พระยานิโครธารามได้ปรึกษากับหัวหน้ามอญทั้งหลายจนเป็นที่ตกลงกันสร้างวัดขึ้นแน่นอนแล้ว วัดนี้มีนามว่า “วัดดอนกระเบื้อง”(ชาวมอญเรียกว่า “เภียเดิงเริด”) พระภิกษุสงฆ์ที่นิมนต์มาเป็นเจ้าอาวาสของวัดดอนกระเบื้องคือ “พระครูบัว” เลี้ยงช้าง เพราะท่านชอบเลี้ยงช้าง (แปลความ “เภียเดิงเริด”คือวัดที่มีดงลานมาก เภีย =วัด , เดิง = เมือง , เริด = ต้นลาน รวมกันเภียเดิงเริด = วัดที่มีต้นลานมาก)