ความหมาย/ที่มาของชื่อหมู่บ้าน บ้านหนองหว้า ตั้งชื่อตามชื่อ “ต้นหว้า” ซึ่งเป็นต้นไม้ขนาดลำต้นใหญ่อยู่ในหนองน้ำ จึงได้ตั้งชื่อหมู่บ้านแห่งนี้ว่า “บ้านหนองหว้า” หนองน้ำธรรมชาติดังกล่าวนั้น ได้ปรับปรุงโดยขุดลอกเป็นสระน้ำประจำหมู่บ้าน มาจนถึงทุกวันนี้ ประวัติและการปกครองหมู่บ้าน แรกเริ่มเดิมที่ ได้มีผู้คนอพยพถิ่นฐานมาจากอำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดศรีสะเกษ ประมาณ ๑๐ ครอบครัว เมื่อปี พ. ศ ๒๔๙๖ โดยมาอาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ตั้งหมู่บ้านในปัจจุบัน โดยมีผู้นำหรือผู้ใหญ่บ้าน ปกครองและพัฒนาหมู่บ้านมาโดยลำดับ ดังนี้ ๑. นายศรี ศรีโพนทอง ๒. นายพิม ใยอุ่น ๓. นายสมัญ ศรีโพนทอง ๔. นายสุทิน ใยอุ่น (ผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบัน) กลุ่มชาติพันธุ์-ภาษาพูด-ภาษาเขียน ของคนในหมู่บ้าน (อดีต) ภาษาพูด : ภาษาไทยอีสาน (ลาว) และภาษาส่วย (กูย) ภาษาเขียน ภาษาไทย (ปัจจุบัน) ภาษาพูด : ภาษาอีสาน (ลาว) และภาษาส่วย (กูย) ภาษาเขียน ภาษาไทย ประเพณี-พิธีกรรมท้องถิ่น ของชุมชนในหมู่บ้าน - พิธีกรรมดั้งเดิม คือ เซ่นปู่ตาประจำหมู่บ้าน (ศาลพระภูมิประจำหมู่บ้าน) อยู่ใต้ต้นยาง (ขนาดใหญ่) ในหมู่บ้าน -ประเพณีท้องถิ่นสำคัญคือ ประเพณีการทำบุญร่วมมิตร ประเพณีบุญตรุษสงกรานต์ ประเพณีบวชนาค ประเพณีบุญข้าวสารท ประเพณีบุญบั้งไฟ ประเพณีบุญเข้าพรรษา-ออก พรรษา ประเพณีบุญกฐิน บุญข้าวจี่ เป็นต้น โบราณสถาน/โบราณวัตถุ/สถานที่สำคัญ/แหล่งท่องเที่ยวในหมู่บ้าน -ศาลพระภูมิประจำหมู่บ้าน (อยู่ใต้ต้นยางใหญ่) ในหมู่บ้าน อาชีพของคนในหมู่บ้าน (อาชีพหลัก) ทำนา (อาชีพรอง/อาชีพกลุ่มย่อย) ทำสวนยางพารา และไร่อ้อย (หนึ่งผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้าน) การทอผ้าไหมพื้นเมือง (อาชีพที่เด่นและมีความสำคัญ) กลุ่มเย็บจักรอุตสาหกรรม/กลุ่มทอผ้าไหมพื้นเมือง ทรัพยากรธรรมชาติในหมู่บ้านที่สำคัญ - ป่าภูมิรักษ์ (ที่ตั้งสำนักสงฆ์ในหมู่บ้าน) – สระน้ำเปลี่ยนสภาพจากหนองน้ำ (หนองหว้า) กลางหมู่บ้าน บุคคลสำคัญ/ผู้รู้ด้านต่างๆในหมู่บ้าน ๑ ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหมอพื้นบ้าน/สมุนไพร คือ นายสมัญ ศรีโพนทอง ๒ ด้านศาสนพิธี คือ นายชม บุญตวง ๓ หมอพื้นบ้านแพทย์แผนไทย นวดแผนโบราณ คือนางศูนย์ ดีนิยม หมอตำแย, นางทัน สอิ้งทอง ชื่อคณะดนตรี-การแสดง และการละเล่นพื้นบ้านในหมู่บ้าน - การแสดงดนตรีประยุกต์ คือ รำกลองยาว ชื่อหน่วยงาน องค์กร สถานที่สำคัญ ๑. วัดป่าบ้านหนองหว้า