คลังสินค้าหรือพระคลังสินค้า ตั้งอยู่ที่ตำบลประตูชัย อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัด

พระนครศรีอยุธยา เป็นแหล่งโบราณคดีในสมัยอยุธยา สภาพปัจจุบันเป็นบ้านเรือน รับจ้างตอกเสาเข็ม และบริเวณถนนป่าตอง (อยู่ทางทิศตะวันตกของวัดบรมพุทธาเดิมในมหาวิทยาลัยราชภัฎพระนครศรีอยุธยา)

จากเอกสารประวัติศาสตร์พบว่า คลังสินค้าหรือพระคลังสินค้า เป็นส่วนที่ราชสำนักสร้างขึ้น

มารวบรวมสินค้าที่ได้มาจากการเก็บ "ส่วย" จากบ้านเมืองประเทศราช และจากการ "ซื้อ"จากประชาชนที่ขนมาขาย แล้วพระคลังสินค้าก็ส่งขายให้กับชาวต่างชาติอีกทอดหนึ่ง โดยจะมีการขายให้ต่างชาติ2อย่างคือ แต่งสำเภาขนสินค้าไปขายถึงเมืองจีน เมืองญี่ปุ่น และอื่นๆ กับมีเรือสำเภาต่างชาติเข้ามาขอซื้อถึงที่ พระคลังสินค้าจึงเป็นการค้าภายนอกกับต่างชาติที่เป็นระบบผูกขาด

การจัดตั้งคลังสินค้าหรือพระคลังสินค้านี้เริ่มมาตั้งแต่สมัยสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ โดย

ทรงใช้จัดตั้งกรมท่าขึ้นดำเนินการในด้านการค้าขาย ทรงจัดให้พระจุฬาราชมนตรีว่าฝ่ายแขก และหลวงโชฎึกราชเศรษฐีว่าฝ่ายจีน เรียกว่า กรมท่าขวาและกรมท่าซ้ายตามลำดับ รวมอยู่ในอำนาจของโกษาธิบดี (พระคลัง) การค้าของหลวงภายใต้ระบบพระคลังสินค้าในขั้นแรกคงไม่ได้ผูกขาดการค้ามากนัก การค้าผูกขาดหรือระบบพระคลังสินค้า คงเกิดขึ้นในตอนหลัง เมื่อมีพ่อค้าชาติตะวันตกเข้ามาค้าขาย จึงมีกฎข้อบังคับในการค้าขายมากขึ้น จนกระทั้งมีลักษณะคลังสินค้าขึ้น แต่ไม่ได้ปรากฎว่าเป็นสมัยใด

ในรัชสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง ตลาดอยุธยามีลักษณะเป็นศูนย์กลางการค้านานาชาติ

ที่ใหญ่แห่งหนึ่ง จึงมีสินค้าต่างๆจากหลายถิ่นมากมาย พระคลังสินค้าที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับต่างประเทศจึงต้องระวังการซื้อขายสินค้าบางชนิดที่เป็น"สินค้าต้องห้าม"หรือ"สินค้าผูกขาด"คือ อาวุธยุทโธปกรณ์ สินค้าป่าบางชนิด เช่น ดินประสิว ตะกั่ว ฝาง ดีบุก และไม้หอม เป็นต้น บางครั้งก็มีข้าวเปลือกและข้าวสาร ส่วนสินค้าที่ชาวต่างชาตินำเข้ามาต้องให้พระคลังสินค้าเลือกซื้อก่อน คือ ผ้าแดง เครื่องถ้วยชาม เป็นต้น