ภาชนะดินเผาลายเขียนสีแดง ลักษณะรูปทรงตัวหม้อกลม ฐานมีเชิง ขอบปากมีเชิง

ปากบานและฐานชำรุดแหว่งหายไป ฐานต่อด้วยการติดกับตัวหม้อ สมัยก่อนประวัติศาสตร์

วัฒนธรรมบ้านเชียง

ประวัติและตำนาน นางเรณู นันทวิสิทธิ์ อยู่บ้านเลขที่ ๑๖๓ ตำบลไผ่ลิง อำเภอ

พระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา บอกว่าชาวบ้านตำบลบ้านเชียง อำเภอหนองหาร

จังหวัดอุดรธานี ได้ขุดพบตามบ้านเรือนและได้นำมามอบให้เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๑ และนำมามอบให้พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเจ้าสามพระยาเมื่อวันที่ ๑๘ มีนาคม ๒๕๓๕

เครื่องปั้นดินเผาสมัยก่อนประวัติศาสตร์ (วัฒนธรรมบ้านเชียง)

เครื่องปั้นดินเผาเป็นศิลปหัตถกรรมที่ควบคู่กับสังคมมนุษย์มาเป็นเวลานาน ในประเทศไทย

มีหลักฐานทางโบราณคดี ชี้ให้เห็นว่ามีการทำภาชนะดินเผามาเป็นเวลานานนับหมื่นปี เช่นที่ถ้ำ

ผีแมน จังหวัดแม่ฮ่องสอน พบเครื่องปั้นดินเผาทั้งชนิดที่เป็นผิวเกลี้ยง ที่เป็นเงาและลายเชือก

ทาบอายุประมาณห้าพันปี แหล่งเครื่องปั้นดินเผาสมัยก่อนประวัติศาสตร์ที่สำคัญอยู่ในภาคตะวันออก

เฉียงเหนือและภาคกลาง ส่วนใหญ่เนื่องในพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับการฝังศพ และเพื่อการใช้สอย

ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก คือ เครื่องปั้นดินเผาในวัฒนธรรมบ้านเชียง จังหวัดอุดรธานี

ลวดลายที่ปรากฏบนภาชนะดินเผาลายเขียนสีวัฒนธรรมบ้านเชียง สามารถจำแนกได้

๒ กลุ่มคือ กลุ่มลายเส้นโค้ง กลุ่มลายก้านขดหรือก้นหอย กลุ่มลายเลขาคณิต กลุ่มลายดอกไม้

กลุ่มลายรูปสัตว์ และกลุ่มลายอื่น ๆ เช่น ลายเส้นขนาน ลายสามเหลี่ยมซ้อน ลายเชือกควั่น

ลายรูปขนมเปียก เป็นต้น

นอกจากแหล่งโบราณคดีบ้านเชียงแล้ว ยังสามารถพบแหล่งเครื่องปั้นดินเผาสมัยก่อน

ประวัติศาสตร์ ได้ตามแหล่งโบราณคดีอีกหลายแห่งที่กระจายอยู่ทั่วประเทศ เช่น บริเวณบ้านเก่า

จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่งเป็นแหล่งโบราณคดียุคก่อนประวัติศาสตร์ที่สำคัญและมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง

ของประเทศ

การปรากฏเครื่องปั้นดินเผาในสมัยก่อนประวัติศาสตร์กระจัดกระจายทั่วไปเช่นนี้ย่อมแสดง

ให้เห็นเป็นอย่างดีว่าบริเวณดินแดนที่เรียกว่าสุวรรณภูมินั้นเป็นที่ตั้งของชุมชนที่มีความอุดมสมบูรณ์

เหมาะสมต่อการตั้งถิ่นฐานของชุมชนมาแต่บรรพกาล