ชื่อสามัญDurian

ชื่อวิทยาศาสตร์Durio zibethinus L.

ชื่อวงศ์MALVACEAE

ชื่อเรียกอื่น-

ลักษณะพฤกษศาสตร์

ทุเรียน ได้ชื่อว่าเป็นราชาของผลไม้ โดยเป็นพืชพื้นเมืองของประเทศบรูไน อินโดนีเซียและมาเลเซีย ในประเทศไทยนิยมปลูกกันมาตั้งแต่สมัยอยุธยา ซึ่งทุเรียนมีกลิ่นเฉพาะตัว โดยมีส่วนผสมของสารระเหย ที่ประกอบไปด้วยเอสเทอร์ คีโตนและสารประกอบกำมะถัน ตำราสมุนไพรไทยกล่าวว่าส่วนต่าง ๆ ของทุเรียนนำมาใช้เป็นยาได้ เช่น ใบมีรสขม เย็นเฝื่อน มีสรรพคุณแก้ไข้ แก้ดีซ่าน ขับพยาธิและทำให้หนองแห้ง เนื้อมี รสหวาน ร้อน มีสรรพคุณให้ความร้อน แก้โรคผิวหนัง ทำให้ฝีแห้งและขับพยาธิ ส่วนบางตำรากล่าวว่า ทุเรียนควรปลูกไว้ในบริเวณบ้านทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพราะคำว่า “ทุเรียน” มีเสียงพ้องเกี่ยวกับ “การเรียน” จึงหมายถึง “ความเป็นผู้คงแก่วิชาการเรียนรู้มาก”

ประวัติ

“ทุเรียน”ได้ชื่อว่าเป็นราชาของผลไม้ และต้นก็ไม่สูงใหญ่มากนัก เพราะเป็นต้นไม้ปลูกในสวน ดังนั้นการพบ“แม่มนต์” ทุเรียนพันธุ์พื้นบ้าน อายุกว่า ๒๐๐ ปี มีขนาดเส้นรอบวง ๔.๑๒ เมตร และสูง ๓๐ เมตร แถมมีเนื้อสีเหลือง กลิ่นหอมหวาน จึงเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์ใจ

“แม่มนต์” อยู่ใน “สวน ๒๐๐ ปี ณ อำเภอหลังสวน จังหวัดชุมพร ของลุงสำเริง รัชเวทย์ซึ่งเป็นทายาทผู้ดูแลสวนรุ่นที่ ๔ ของตระกูล เล่าว่า คุณทวดชื่อ “ขุนสวัสดิ์”และ “ทวดนาค” ได้ปลูกทุเรียนและผลไม้อื่น ๆ ไว้ตั้งแต่รัชกาลที่ ๑ ประมาณปี พ.ศ.๒๓๒๕ แม่มนต์ปลูกในยุคแรกของการสร้างสวน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเจอพายุ น้ำท่วม นักครั้งไม่ถ้วน

ปัจจุบัน ลำต้นยังคงแข็งแรง ออกดอกออกผลสมบูรณ์ดีทุกปี