วิหารพระพุทธไสยาสน์ชาวบ้านเรียกว่า “วิหารพ่อเฒ่านอน” เป็นวิหารที่ก่อด้วยอิฐถือปูน ขนาดกว้าง ๗ เมตร ยาว ๑๔.๘๐ เมตร เข้าใจว่าเป็นวิหารที่สร้างขึ้นในสมัยศรีอยุธยา ต่อมาภายหลังได้หักพังลง พระครูวิจารณ์ศีลคุณ (ชู) อดีตเจข้าอาวาสวัดจะทิ้งพระในสมัยรัชกาลที่ ๕ ได้บุรณะตัววิหารขึ้นใหม่ รอบวิหารยังพอเห็นฐานอิฐระเบียงเดิมที่หักพังไป หน้าบนวิหารมีลวดลายปูนปั้น ด้านหน้าปั้นเป็นรูปพระอินทร์ทรงช้างเอราวัณ ตอนล่างมีรูปยักษ์แบก รูปเทวดา และลายไทยรูปใบไม้คล้ายตัวกนกอิทธิพลศิลปะจีน หน้าบันด้านหลังเป็นรูปพระนารายณ์ทรงครุฑ แต่น่าเสียดายหน้าบันด้านนี้ได้พังทลายลงหมด เมื่อครั้งที่บูรณะวิหารพระนอน เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๐ วิหารมีทางเข้า ๒ ประตู แต่ละข้างของประตูมีรูปปูนปั้นทวารบาลเป็นรูปเชี่ยวกางแต่ชำรุดมากแล้ว ไม่มีช่องหน้าต่างมีแต่ช่อง ระบายอากาศตอนล่างของผนัง ๖ ช่อง ภายในวิหารมีพระพุทธรูปปางไสยาสน์ ก่อด้วยดิฐถือปูน ๑ องค์ ยาว ๑๔ เมตร สูง ๒ เมตร ชาวบ้านเรียกว่า “พ่อเฒ่านอน” นับถือกันว่าเป็นพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ มีงานสมโภชทุกปี ในวันแรม ๑ ค่ำ เดือน ๖ ฝาผนังทั้ง ๔ ด้าน เขียนภาพจิตรกรรมเรื่องพุทธประวัติ ฝีมือช่างท้องถิ่น เล่ากันว่าผู้เขียนภาพมี ๓ คน คือ พระครูวิจารณ์ศีลคุณ (ชู) นายเกลื่อนและนายช่างใบ้ ได้เขียนขึ้นประมาณ ๑๐๐ ปีมาแล้ว ปัจจุบันได้ลบเลือนไปเกือบหมดแล้ว บางส่วนถูกทำลายไปเมื่อครั้งบูรณะวิหาร เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๐ ซึ่งทำให้หน้าบันทางทิศตะวันตกพังทลายลงรูปภาพและลวดลายปูนปั้นหน้าบันเสียหายหมด