พิ เป็นเครื่องดนตรีของชนเผ่าลัวะ ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ของอำเภอบ่อเกลือ ลัวะแบ่งออกเป็น ๒ กลุ่ม คือกลุ่มปรัย (Pray) กลุ่มมัล (Mal) กลุ่มปรัยเรียกเครื่องดนตรีของเขาว่า “เประห์” กลุ่มมัลเรียกว่า “ปิอ์” หรือคนพื้นเมืองเรียกว่า “พิ”

พิ เป็นเครื่องดนตรีที่มีลักษณะเป็นทรงกระบอกทำจากไม้ไผ่ มีความยาวตั้งแต่ ๑ ปล้องไม้ไผ่ ปล้องหนึ่งแบ่งออกเป็น ๒ ส่วน คือ ส่วนหัว และส่วนกลาง การเล่นพิจะเล่นเป็นชุดๆ ละอย่างน้อย ๔ คู่ (๔ คน)

ผู้เล่น ๑ คนต่อพิ ๑ คู่ โดยทั่วไปแล้ว ชาวลัวะจะเล่นพิกันในยามที่ต้องขนผลผลิตทางการเกษตรจากไร่จากสวนกลับมาสู่ยุ้งฉางในหมู่บ้าน ไร่ข้าวของชชาวลัวะนั้นจะต้องเดินทางไปตามสันเขาซึ่งเป็นทางแคบๆ ขึ้นๆ ลงๆ ไปเป็นระยะทางไกล เวลาที่ขนข้าวกลับมานั้น เพื่อไม่ให้รู้สึกเหนื่อย เบื่อ จึงนิยมนัดกันตีพิระหว่างเดินทางจากไร่มาสู่บ้าน โดยมีสายโยงมารัดบนหน้าผากของผู้แบก ฉะนั้นผู้แบกก็สามารถใช้มือตีพิได้ เสียงพิจะดังมาตลอดทางและก้องกังวานไปตามหุบเขา นอกจากเพื่อความสนุกสนานแล้ว พิยังใช้ในงานสะโหลดหลวง ซึ่งเป็นพิธีกรรมหนึ่งในวิถีชีวิตของชาวลัวะ

ส่วนราชการต่างๆ ได้นำการตีพิมาแสดงในงานต่างๆ แต่ก็มิได้เหมือนในอดีตทุกประการ กล่าวคือ ไม่ต้องเดินเป็นแถวเรียงหนึ่งพร้อมกับสิ่งของ แต่จะให้เข้าแถวเป็นหน้ากระดานไม่มีสิ่งของสะพายหลัง โดยให้ผู้หญิงฟ้อนรำ คล้ายกับรำไทลื้อ สำหรับคนตีไม่ต้องรำแต่ให้เข้าแถวอยู่ข้างๆ หรือที่ที่มีความเหมาะสม