สร้างขึ้นในสมัยราชกาลที่ ๑ โดยพ่อค้ามุสลิมในหมู่บ้านชื่อ โต๊ะหยี ได้รวบรวมสมัครพรรคพวกทำการก่อสร้างมัสยิดนี้ขึ้นในหมู่บ้าน เป็นอาคารทรงไทยก่ออิฐถือปูนทั้งหลัง มีหน้าบันประดับด้วยปูนปั้นลายศิลปะ ๓ ชาติ คือ ๑. กรอบสามเหลี่ยมหน้าบัน เป็นศิลปะปูนปั้น “เครื่องลำยอง” ของไทย ๒. “ ก้านและใบไม้” ในกรอบสามเหลี่ยมหน้าบัน เป็นศิลปะปูนปั้นฝรั่งเศส ๓. ดอกไม้ เป็น “ ดอกเมาตาน” ศิลปะปูนปั้นของจีน ซึ่งลายศิลปะลายศิลปะ๓ชาตินี้ได้นำมาประดับที่กรอบประตู และหน้าต่างทุกบานของมัสยิด ในส่วนตัวอาคาร และผนังที่เป็นปูน ทาสีขาวทั้งหมด ส่วนที่เป็นไม้ท่าสีเขียว และเครื่องบนทั้งหมด เช่น คาน รอด และแผ่นแพดานจะวางไว้ในที่บังคับโดยไม่ตรอกตระปูสามารถถอดออกได้เป็นแผ่นๆทั้งอาคารมีห้องกลางห้องเดียว ฝาผนังของห้อง ทำหน้าที่แทนเสาค้ำยันเครื่องบนทั้งหมด ห้องนี้เป็นห้องละมาดหน้าห้องละมาดเป็นหน้ามุข มีพาไล หรือเฉลียงโดยรอบห้อง และถึงแม้มัสยิดนี้จะสร้างเป็นทรงไทยทั้งหลังแต่ผู้สร้างก็ได้บรรลุหลักการสำคัญของศาสนาไว้ เช่น มีเสาค้ำยันชายคาพาไล้ โดยรอบจำนวน ๓๐ต้น(เท่ากับบทบัญญัติในคัมภีร์อัลกุรอาน ที่มี ๓๐ บท) ห้องละมาดมี ๑ ประตู ๑๒ หน้าต่าง รวม ๑๓ ช่อง (เท่ากับจำนวนรุก่นหรือกฎละมาด ๑๓ ข้อ)

ในสมัยอิหม่ามคนที่ ๓ มิมบัร ในมัสยิดชำรุดลง (มิมบัร คือแท่นยืนแสดงธรรม ส่วนตัวซุ้มทั้งหมด เรียกว่า เมี๊ยะหรอบ) เจ้าสัวพุก ซึ่งเป็นจีนมุสลิม ได้ทำการก่อสร้างมิมบัร และเมี๊ยะหรอบให้ใหม่ เป็น ซุ้มทรงวิมาน ๓ ยอด ก่ออิฐถือปูนปิดทอง ล่องชาดปรับกระจกสีทั้งซุ้มโดยนำศิลปะปูนปั้นของ ๓ ชาติที่หน้านำมาผสมผสานหน้า ประกอบด้วยตัวซุ้มเป็นลวดลายศิลปะไทย เกี่ยวกระหวัดด้วย ก้าน ใบ ฝรั่งเศส ประดับด้วยดอกเมาตาลของศิลปะจีนตลอดซุ้มนับเป็นซุ่มที่มีความสวยงามมาก

ส่วนตัวอาคารหันหน้าไปทางทิศตะวันออก มีบันไดขึ้นทางหน้ามัสยิด ๒ ข้างประกอบด้วยศิลปะไทย “บังขั้น” มีหน้ามุขเข้าห้องละมาดพื้นที่ห้องละมาดปูด้วย กระเบื้องหน้าวัวสีแดง นอกนั้นพื้นภายนอกปูด้วยกระเบื้องปูนซีเมนต์ขนาดของมัสยิด กว้าง ๑๒ เมตร ยาว ๒๔ เมตร สูง ๑๖ เมตร นับได้ว่าเป็น “มัสยิดก่ออิฐถือปูนทรงไทยแห่งเดียวในโลก”