วัดดอนสวรรค์ (วัดร้าง) ตั้งอยู่บนเกาะดอนสวรรค์ในบึงหนองหารอันกว้างใหญ่ของจังหวัดสกลนครหนองหารมีเนื้อที่ทั้งหมด ประมาณ๑๒๓ ตารางกิโลเมตรระดับน้ำลึกตั้งแต่๓- ๖ เมตรในหนองหารมีเกาะหลายเกาะซึ่งแต่ละเกาะมีต้นไม้ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่นเป็นที่อยู่อาศัยของนกนานาชนิดเกาะเล็กเกาะน้อยหลายเกาะยังเป็นสถานที่น่าท่องเที่ยวทั้งสิ้นวัดดอนสวรรค์เป็นวัดร้างและยังคงที่วัดที่มีธรณีสงฆ์คณะสงฆ์จังหวัดสกลนครกำลังปรับปรุงให้เป็นวัดที่มีพระภิกษุสงฆ์จำพรรษาซึ่งเป็นเรื่องปกติของคณะสงฆ์เพื่อแก้ไขปัญหาวัดร้างวัดดอนสวรรค์ซึ่งเดิมเคยเป็นวัดที่มีพระภิกษุสงฆ์จำพรรษา ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๗๒แต่ต่อมาไม่มีพระภิกษุสงฆ์จำวัดจึงถูกขึ้นทะเบียนเป็นวัดร้างและต่อมาเมื่อมีพระภิกษุสงฆ์กลับไปจำวัดอีกครั้งจึงได้มีการแจ้งแก้ไขการขึ้นทะเบียนเป็นวัดร้างและกลับคืนสู่สภาพวัดที่มีพระจำพรรษาตามปกติแต่เนื่องจากโฉนดที่ดินของวัดดอนสวรรค์ที่หายสาบสูญไปจึงแจ้งไปยังกรมที่ดินเพื่อขอออกโฉนดใหม่แต่ถูกประชาชนและชุมชนคัดค้านโดยให้เหตุผลว่า ไม่เห็นด้วยกับการออกโฉนดที่ดินดังกล่าวเพราะเดิมที่ดินแปลงดังกล่าวเป็นที่รกร้างว่างเปล่าสาธารณประโยชน์ประชาชนใช้ประโยชน์ร่วมกันแต่จากการพิจารณาของอนุกรรมาธิการ เห็นว่า มีหลักฐานชัดเจนและยืนยันได้ว่า มีการจดทะเบียนวัดโดยกระทรวงธรรมการตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๗๒และมีการประกาศลงราชกิจจานุเบกษา เมื่อวันที่๑๓ ส.ค. ๒๔๗๒พร้อมทั้งออกโฉนดที่ดินดังนั้นเมื่อที่ดินดังกล่าวเป็นที่ของวัด เป็นที่ธรณีสงฆ์จึงไม่ใช่ที่สาธารณประโยชน์อย่างแน่นอนวัดดอนสวรรค์(วัดร้าง) หน้าสำรวจ๒๐๖๗๙เลขที่ดิน๑มีเนื้อที่๘๕ ไร่แต่ดอนสวรรค์หรือเกาะดอนสวรรค์มีพื้นที่ประมาณ๑๐๐ ไร่เศษดังนั้นเมื่อวัดดอนสวรรค์ครอบครองที่ดิน๘๕ ไร่ ก็คงเหลือที่สาธารณประโยชน์เพียง๑๕ ไร่เศษเท่านั้นซึ่งไม่ถูกต้องนักหากวัดดอนสวรรค์แห่งนี้ลดจำนวนเนื้อที่ลงครอบครองไม่เกิน๒๐ ไร่น่าจะเหมาะสมเพื่อเว้นไว้สำหรับทำสาธารณประโยชน์อย่างอื่นด้วย

วัดดอนสวรรค์(วัดร้าง) ขณะนี้ปี พ.ศ. ๒๕๕๕ มีพระภิกษุสงฆ์จำพรรษาจำนวน๓๒ รูปซึ่งวัดดอนสวรรค์แห่งนี้มีศาสนสถานและศาสนวัตถุดังนี้อุโบสถ๑ หลังศาลาการเปรียญ๑ หลังพระประธานปางสมาธิขนาดใหญ่ที่ประดิษฐานที่อุโบสถศาลาการเปรียญและศาลาท่าน้ำแห่งละ๑ องค์ และมีกุฏิสงฆ์เพื่อจำวัดปฏิบัติธรรมไม่น้อยกว่า๓๐ หลังวัดดอนสวรรค์(วัดร้าง) แห่งนี้ตั้งขึ้นมายาวนานซึ่งก่อนนี้เคยมีพระภิกษุสงฆ์จำพรรษาเนื่องจากฤดูแล้งน้ำหนองหารจะแห้งขอดสามารถเดินทางด้วยเท้าเปล่าหรือคาราวานถึงดอนสวรรค์ เพื่อจัดกิจกรรมทรงพระและเล่นสงกรานต์กันต่อมาเมื่อมีการกั้นทำเขื่อนสุรัสวดีน้ำหนองหารไม่เคยแห้งเลยการเดินทางไปยังดอนสวรรค์จึงอาศัยเรือเท่านั้นการเดินทางไปยังดอนสวรรค์จึงไม่สะดวกพอต่อมามีเรือยนต์การไปมายังเกาะดอนสวรรค์จึงสะดวกมากขึ้นจึงเป็นเหตุให้มีการรื้อฟื้นวัดดอนสวรรค์(วัดร้าง)ให้เป็นวัดถาวรอีกครั้งหนึ่งซึ่งก็มีทั้งผู้ที่เห็นด้วยกับผู้ที่ไม่เห็นด้วย จึงเป็นปัญหาและข้อขัดแย้งที่เป็นข่าวโด่งดังทางสื่อเกือบทุกประเภทในขณะนี้ก็คงเป็นมหากาพย์อีกเรื่องที่จะต้องติดตามว่าจะจบลงได้เช่นใด