ค้นพบโดยพ่อประเสริฐ จำรัส บริเวณทุ่งนาหมู่ที่ ๓ บ้านสะพานงาม เมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๑ มีลักษณะเป็นกล้องสำหรับสูบยาเส้น ทำจากดินเหนียว ปลายกลมมีลักษณะเหมือนพานใส่ของ แกะสลักเป็นลวดลาย ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ๒.๖๗ เซนติเมตร มีด้ามต่อจากส่วนหัวมีการแกะสลักลวดลายรับกับปลายกล้อง ยาว ๗ เซนติเมตร (ปลายด้ามบางส่วนหักชำรุด)
กล้องยาสูบเป็นวัฒนธรรมในการสูบบุหรี่ ซึ่งในสมัยก่อนการสูบบุหรี่ สูบเพื่อเอาควันเข้าไปบำบัดรักษาโรคภัยไข้เจ็บ หรือทำให้เกิดความคงกะพันชาตรี โดยผสมผสานระหว่างใบยากับหว่าน สมุนไพร ต่างๆ โดยเข้าพิธีกรรมกับครูอาจารย์ผู้ทรงวิทยาคม ดังนั้น กล้องยาสูบจึงมีลักษณะแตกต่างกันออกไป เพื่อนำมาอวดโชว์กัน วัสดุที่นำมาทำคือดินเหนียว วิธีการผลิต นำดินเหนียวมาตากให้แห้งแล้วทุบให้ละเอียด นำไปร่อนด้วยตะแกรงเอาดินที่แตกละเอียดมาพรมน้ำ นวดให้ดินเข้ากัน ปั้นขึ้นรูปกล้องยาสูบ โดยส่วนหัวและส่วนกล้องจะปั้นไปพร้อมๆกัน ในขณะที่ดินยังหมาดไม่แห้ง ใช้ไม้เจาะรู ส่วนหลอดดูด ใช้ไม้ไผ่ ความยาวมีขนาด แตกต่างกันไป ตามความต้องการ แล้วสวมเข้ากับส่วนปลายของกล้องยาสูบ ความงามและจุดเด่นคือ การออกแบบลวดลายตามหัวกล้องและส่วนลำกล้อง เช่น ลายกลีบบัว ลายลูกแก้ว ลายเกสรบัว โดยตกแต่งในขณะที่ดินยังไม่แห้งสนิท แล้วนำไปเผาในเตาที่มีอุณหภูมิประมาณ ๖๐๐ – ๗๐๐ องศา C ทิ้งไว้ประมาณ ๑ วันจึงนำออกมาใช้
368 
