(๑๕๖) ๏ ถึงย่านบ้านรัดช้าง ปางหลัง ข้างถูกผูกรึงรัง รัดไว้ พลัดพรากจากฝูงพัง พวกเพื่อน เถื่อนเอย เพียงพี่ที่ทุเรศไร้ นิราศร้างห่างสมรฯ (๑๕๗) ๏ บ้านตั้งฝั่งฟากน้ำ ธรรมกูล วัดทร่างปางก่อนสูญ สงัดเศร้า ขอบเขื่อนเกลื่อนอิฐปูน เปื่อยเปล่า เจ้าเอย โบสถ์ยับทับพระเจ้า เจิ่งน้ำกรำฝนฯ (๑๕๘) ๏ ยลย่านบ้านหนึ่งนั้น แนะนาม วัดสว่างอารมอาราม รื่นไม้ สว่างแต่ที่พี่ยาม มืดมิด จิตรเอย ห่อนสว่างอย่างไว้ ชื่ออ้างสว่างอารมฯ (๑๕๙) ๏ โพพระระยะหญ้าน หญ่อมไพร โพชื่นรื่นร่มใบ โบกรย้า โปรดด้วยช่วยคุ้มไภย พยัฆพยศ คดเอย โพพระอนุเคราะห์ข้า พระเจ้าคราวเข็นฯ (๑๖๐) ๏ โพพญาท่าตลิ่งล้วน ฬ้อเกวียร โพไผ่ไม้เต็งตเคียน ตขบบ้าง ซิกซากกระบากกระเบียน กระเบากระแบก กระบกแฮ เสลาสลอดสลับสล้าง เหล่าไม้ใกล้กระสินฯ สุนทรภู่แต่งนิราศสุพรรณขึ้นในราวปี พ.ศ.๒๓๗๔ ในระหว่างที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดสระเกศ และเดินทางไปเมืองสุพรรณโดยทางเรือ วัตถุประสงค์ในการเดินทางคือเพื่อหาแร่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถนำมาแปรธาตุชนิดอื่นได้ ซึ่งเรียกกันว่า "เล่นแร่แปรธาตุ" นิราศสุพรรณนี้เป็นเพียงร้อยกรองเรื่องเดียวของท่านที่แต่งเป็นโคลง ทำนองจะลบคำสบประมาทว่าท่านแต่งได้แต่เพียงกลอน ในนิราศเรื่องนี้ เราจะพบท่านสุนทรภู่แต่งโคลงกลบทไว้หลายต่อหลายรูปแบบ และโคลงที่มีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย นอกจากนี้ยังพบว่า ท่านสุนทรภู่ใช้คำเอกโทษ โทโทษ เปลืองที่สุด ด้วยหมายจะคงความหมายดังที่ต้องการ ส่วนการรักษารูปโคลงเป็นเพียงเรื่องรอง ทำให้ได้รสชาติในการอ่านโคลงไปอีกแบบหนึ่ง เพราะต้องเดาด้วยว่าท่านต้องการจะเขียนคำว่าอะไร